Ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα στο Νομό Έβρου…

Η πρώτη επίσημη εξόρμηση δεν θα μπορούσε παρά να έχει άρωμα Ελλάδας…μια γωνιά της Ελλάδας, σε απόσταση αναπνοής από τα ανατολικά σύνορά της, με τις ομορφιές αλλά και τις αγωνίες της, να στέκεται αγέρωχη και υπερήφανη στην μακρόχρονη Ιστορία της.

Η περιήγησή μου ξεκίνησε από το Εθνικό Πάρκο  Δάσους Δαδιάς- Λευκίμης- Σουφλίου
http://dadia-np.gr , ένα καταπράσινο πάρκο 428.000 στρεμμάτων, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο σπάνια είδη πουλιών και μικρών θηλαστικών. Λόγω του ότι στην προκειμένη περίπτωση τα λόγια είναι περιττά, σας προτρέπω να παρακολουθήσετε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ της WWF (Film Festival Zakynthos 2002), το οποίο ξετυλίγει με μοναδικό τρόπο, την ιστορία των πρωταγωνιστών της, απείρου κάλλους, φύσης της περιοχής. Αξιοσημείωτη, ήταν η μετάβαση στο Παρατηρητήριο (αποκλειστικά με όχημα του Φορέα) με τη συνοδεία των ευγενέστατων υπαλλήλων του προκειμένου να παρατηρήσουμε, με τη βοήθεια τηλεσκοπίων, πληθυσμούς αρπακτικών πουλιών που ζουν στην περιοχή.

Επόμενος σταθμός, το Σουφλί, η λεγόμενη «πόλη του μεταξιού» και όχι άδικα. Μια πόλη, η οποία είναι συνυφασμένη με τη Σηροτροφία και τη Μεταξουργία. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης ενασχόλησης, στην πόλη πραγματοποιείται κάθε Ιούνιο «Γιορτή Μεταξιού» αλλά και «Γιορτή Τσίπουρου» κάθε Νοέμβριο. Οι εντυπώσεις μου από την επίσκεψη στο «Μουσείο Τέχνης Μεταξιού» http://www.artofsilkmuseum.gr, ήταν οι καλύτερες καθώς ενημερώθηκα μέσω προβολής video για τα στάδια παραγωγής του μεταξιού μέχρι και την ύφανση, είδα από κοντά εκτροφή μεταξοσκωλήκων  όλων των παραγωγικών ηλικιών και θαύμασα τόσο τα πρωτότυπα εκθέματα της τρέχουσας έκθεσης όσο και τη μεγάλη γκάμα μεταξωτών προϊόντων, που υπάρχουν στο πωλητήριο του μουσείου.

Τέλος, η επίσκεψη στην πόλη ολοκληρώθηκε με μια αξέχαστη εμπειρία γευσιγνωσίας του φημισμένου παραδοσιακού λουκάνικου Σουφλίου (οι ντόπιοι το αποκαλούν πέταλο λόγω του σχήματός του) και μερακλίδικου τσίπουρου από παραγωγούς της περιοχής.

Η επόμενη στάση, με βρήκε συναισθηματικά απροετοίμαστη για όσα θα ακολουθούσαν…το χωριό Πεύκα λίγα χιλιόμετρα μακρυά από την Αλεξανδρούπολη. Ένα χωριό, με κατοίκους 100% ποντιακής καταγωγής από την Σάντα (Σαντά) του Πόντου…από τα μέρη (και) των δικών μου προγόνων…τα όσα εκτυλίχθηκαν εκεί δύσκολα περιγράφονται με λόγια ωστόσο θα προσπαθήσω να σου δώσω μια ιδέα.

Έζησα την πιο θερμή υποδοχή και φιλοξενία υπό τους ήχους της ποντιακής λύρας του Θεόφιλου και τοπικών, εξαίρετων χειροποίητων ποντιακών εδεσμάτων, όπως ακριβώς τα γευόμουν από τα χεράκια της γιαγιάς μου…έμαθα ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πεύκων, κάνει αξιοθαύμαστο έργο προκειμένου να διατηρήσει άσβεστη τη φλόγα του Ελληνισμού του Πόντου…στο προαύλιο της εκκλησίας έχει φυτευτεί προ διετίας ένα έλατο, προερχόμενο από την πατρίδα (Σάντα), το οποίο φροντίζουν σαν μικρό παιδί…το ποντιακό γλέντι που ακολούθησε το βράδυ του Σαββάτου ήταν κατά κάποιον τρόπο «καθαρτικό» από όλα τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα που μας ταλανίζουν τελευταία.

Το πρωί της Κυριακής, με βρίσκει στο δεύτερο ποντιακό χωριό της περιοχής (επίσης με καταγωγή από Σάντα του Πόντου), το Αετοχώρι με τη θερμή υποδοχή εκπροσώπων του Πολιτιστικού Συλλόγου Αετοχωρίου » Η Σάντα». Εκεί, είχα τη χαρά να ακούσω τις εντυπώσεις πολλών κατοίκων από μια πρόσφατη εκδρομή στην Παναγία Σουμελά του Πόντου, να γευτώ απίστευτες λιχουδιές (περέκ, αβγοφέτες, τσιριχτά, κολοκυθόπιτα, τσουρέκι κ.ά), που κατά κάποιον μαγικό τρόπο, είχαν μια άλλη «απόκοσμη» γεύση…ίσως φταίει η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι τόσο φιλόξενοι άνθρωποι της περιοχής, στο τραπέζι που έστησαν κάτω από τα δέντρα και την απόλυτη γαλήνη του χωριού…φιλοξενία για σεμινάριο όπως θα λέω στο εξής! Τέλος, είχα την τιμή να παραλάβω το βιβλίο » Από τη Σάντα του Πόντου στο Αετοχώρι του Έβρου/ Συμβολή στην εγκατάσταση των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο» των συγγραφέων Ευσεβίας Η. Γεωργιάδου και Θεοφάνη Μαλκίδη με την υπόσχεση ότι θα το διαβάσω με το σεβασμό που αρμόζει σε κάθε σύγγραμμα- ντοκουμέντο που στοχεύει στην καταγραφή μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας. Αν ποτέ βρεθείς στην ευρύτερη περιοχή, κάνε μια στάση στα συγκεκριμένα χωριά και θα καταλάβεις…επίσης, μην παραλείψεις να επισκεφτείς και την εκκλησία του Αγίου Χριστόφορου για να απολαύσεις την μαγευτική θέα και την καλύτερη τετράποδη παρέα φυσικά!

Η εκδρομή συνεχίστηκε στην Αλεξανδρούπολη, στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης «Αγγελική Γιαννακίδου», το οποίο ιδρύθηκε το 2002 για να διατηρήσει την ιστορική μνήμη στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Θράκης. Ένα ακόμα ραντεβού με την Ιστορία, το οποίο με έκανε πιο σοφή, ενθουσιώδη και υπερήφανη.

Η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη και πλουσιοπάροχη σε υλικά και άυλα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Για όλες τις σκέψεις, συναισθήματα, μαθήματα, γνωριμίες που αναδύθηκαν με αφορμή αυτή τη διήμερη εκδρομή χρωστάω σε κάποιους ανθρώπους ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια βαθιά υπόκλιση. Καλή αντάμωση! Βασιλική